#ایران- تفسیرقران مسعود رجوی- حکایت قدر انسان، شوریده بر هیولای زمان و شبهای پر ارج قدر رمضان ۱۳۷۹

سوره قدر، اوج پویایی

مسعود رجوی رهبر مقاومت ایران

سوره قدر که بر‌ خواندنش خیلی تأکید شده، شاخص و اوج دینامیسم و پویایی اسلام انقلابی و اسلام ضد‌تحجر است. «قدر» ضد قشریت و دگماتیسم است زیرا از اندازه‌ها، تغییرات، اندازه‌گذاریها و جهشها و سرفصلها و نقاط‌ عطفی صحبت می‌کند که در آنها، یک شب و شاید هم یک‌ لحظه، بسا ارزشمندتر و فراتر از ماهها و سالیان است.
قرآن می‌گوید بهتر از هزار ماه ـ‌ بیش از هشتاد سال ـ یعنی تقریباً برابر تمام عمر انسانی، ارزشمند است. زیرا در «شب‌قدر» و «لحظه قدر»، چیزی تعیین‌تکلیف می‌شود. اندازه‌گذاری می‌شود، مسیر، چارچوب و سمت‌ و سوی حرکتش معین می‌شود. تضادی حل می‌شود.‌ دوران جدیدی از تحول آغاز می‌شود و «سلام است آن تا مطلع فجر». یعنی این تغییر و این جهش، یک گام کیفی و تکاملی است با سمت‌ و سوی رهایی‌بخش و منطبق بر مسیر یگانه هستی. سیر مداوم از دوگانگی و تضاد به‌جانب یگانگی و توحید که ارمغان آن برای فرد و اجتماع رهایی و یگانگی و ارتقا به فازهای بالاتر تکامل است. شاید حکمتی است که شب‌ قدریا شبهای قدر مصادف با شهادت امیرمؤمنان علی (ع) است. زیرا او خود «راز گشوده» و «قدر‌انسان» است.‌ پیام پیروزی مجسم انسان بر‌ دیو کور سرنوشت، بر‌ اجبارات بنده‌ساز و بر‌ همه موانع و سدهای دوران است.
در داستان خلقت انسان، ملائکه از خدا می‌پرسیدند این انسان کیست و چیست که آفریده‌ای؟ می‌گفتند که خون می‌ریزد و تباهی می‌کند. آخر نیمه خالی لیوان را می‌دیدند.‌ اما جواب را قطعاً در علی گرفتند؛ که پیام رهایی و پیروزی، قدر مجسم انسانیت و اسلام انقلابی را رقم زد. پیامی که می‌گوید در سخت‌ترین و تیره‌ترین شرایط، باز هم فرزند انسان و بنی‌نوع انسان «می‌تواند و باید» بر اجبارها، بر‌ سرکوب و ستم و بر همه ظلمات اسیر کننده و فرو کشنده، پیروز شود. پس علی که همه مجاهدین ـ‌ به‌خصوص در لحظه رستگاری و شهادت و کرامت و زیادت ـ سر بر‌ آستانش می‌سایند؛ پیام رهایی و پیروزی است. هر چند همه قوای اهریمنی در برابر بنی‌نوع انسان صف بکشند.
علی، خبر بزرگ
مجاهدینی که در این سالها رو‌در‌روی دجال زمان و ابن‌ملجم مجسم دوران‌ـ خمینی‌ـ مقاومت کردند و به‌ رزم برخاستند و لباس شرف و تقوا را، که لباس ارتش رهایی است، به‌تن کردند؛ فضا، زمان و شرایط روزگار علی را بهتر می‌توانند درک کنند. همچنین پرتوی از «می‌توان و باید» را در‌می‌یابند که «قدر» ش و سقف بالابلندش هم، مولا علی است… شگفتا که دشمن ما در منتهای دجالگری و شعبده و شیادی، امسال (1379) را سال علی و سال امیر‌المؤمنین اعلام کرده است. شگفتا که نوادگان مسلکی و سیاسی ابن‌ملجم و ابن‌زیاد، برای نان‌خوردن، برای سرپوش‌گذاشتن بر غصب حق حاکمیت مردم ایران، سال را هم به‌نام او نامگذاری می‌کنند. این است دجالانه‌ترین و رذیلانه‌ترین نوع سوءاستفاده از علی، بر‌ ضد علی!
به‌راستی که هیچ‌گاه، هیچ‌کس، به‌اندازه خمینی و سفلگان باقی‌مانده از خمینی، ارزشها را علیه خود آن ارزشها به‌کار نگرفته است.
«اللهم صلی علی علی امیرالمؤمنین و وصی رسول رب‌العالمین، عبدک و ولیک و‌اخی رسولک و حجتک علی خلقک و آیتک‌الکبری و نبأالعظیم و صراطک المستقیم» بار خدایا، بر‌ او درود فرست، بر‌ او که جانشین و وصی آخرین پیامبر توست. بنده تو، راهبر و راهگشا به‌سوی تو و برادر پیامبرت و حجت تو بر‌ خلق. زیرا «قدر انسان» است. شاخص و حجتی است که همه تردیدها در برخورد با او در‌هم می‌شکنند و فرو می‌ریزند… 
ای در بگشوده بر‌خورشیدها
در هجوم ظلمت تردیدها
هم اوست «آیت‌کبری»، نشانه بزرگ… و «نبأالعظیم»، خبر بزرگ… راستی که نشانه بزرگ بهروزی و خبر بزرگ پیروزیست.‌ پیروزی فرزند انسان بر‌همه اجبارات بنده‌ساز. خبر پایان ستم و سرکوب و ظلمت. خبر پیروزی و فتح و غلبه بر دجالیت و ارتجاع و جاهلیت…
علی، صراط مستقیم
و «صراطک المستقیم»، و راه راست و مستقیم تو… از امام صادق پرسیدند این‌که هر روز بارها در نماز می‌خوانیم «اهدنا‌الصراط المستقیم» ما را به‌راه راست هدایت کن، یعنی چه؟ گفت: صراط مستقیم، یعنی راه عاری از انحراف و ارتجاع، عاری از کج‌روی و بازگشت، راه معرفت و رحمت، راهی که از غضب و خشم خدا دوری می‌گزیند و به‌جلو گام برمی‌دارد. راه کسانی که خدا به آنها نعمت داد، یعنی انبیا، صدیقین، شهیدان و صالحان.‌ نه راه مرتجعان غضب‌شده و منحرفان، کسانی که خشم و نفرت خلق و خالق بر آنها رواست. سؤال این بود که راه درست، مستقیم و رو به‌جلو، چیست؟ و عین کلام امام صادق چنین است: صراط مستقیم عبارت است از راهبری «مفترض‌الطاعه» که پیروی از او واجب است، یعنی علی علیه‌السلام. چنین بود که رهروانش، برای مرزبندی و برای تمیز خودشان از امثال خمینی، در اذان «اشهد ان امیرالمؤمنین علی ولی‌الله» را اضافه کردند. این یک عنوان و رده صوری نیست، بلکه تأکیدی بر صراط مستقیم در مبارزه قاطعانه و تمام‌عیار با ارتجاع و جاهلیت دوران است. هم در مبارزه با ارتجاع قریش، قبل از پیروزی و فتح مکه، و هم در مقابله با‌ اشرافیت بازسازی شده در مراحل بعدی و هم در برابر آل خمینی.......